Železnička pruga Beograd – Niš, završena 1884. godine, prolazila je i dolinom Topčiderske reke, što je bilo od presudnog značaja za formiranje naselja u današnjoj Rakovici. Već 1885. u saobraćaj su pušteni takozvani šetni vozovi od Beograda do Topčidera i kasnije Resnika. Voz koji je saobraćao do sela Resnik prolazio je kroz područje današnje Rakovice, pa je ubrzo, na mestu gde se i danas nalazi rakovička železnička stanica, podignuta mala, provizorna vozna postaja, koja je takođe bila u funkciji „šetnih“ vozova. Ta stanica dobila je službeni naziv Rakovica i upravo od tog vremena ime Rakovica počinje da stiče veći značaj i da se vezuje za konkretan geografski prostor.

Patrijarh Dimitrije (Pavlović), rođen u Požarevcu 1846. godine, bio je 39. vrhovni poglavar Srpske pravoslavne crkve. Sahranjen je u Manastiru Rakovica, kao i patrijarh Pavle.

Patrijarh Dimitrije završio je Bogosloviju u Beogradu 1868, a potom je jedno vreme radio kao učitelj. Profesor beogradske Bogoslovije postao je 1882. godine i sa tog položaja izabran je za episkopa niškog. Sedam godina kasnije odlazi uFrancusku gde nastavlja studije književnosti i filozofije.

Po povratku u Srbiju postaje episkop šabačko-valjevski, a 1905. izabran je za novog mitropolita srpskog. Njegova puna titula bila je arhiepiskop beogradski i mitropolit Srbije.

Knez Mihailo Obrenović ostaće upamćen kao državnik zaslužan za okončanje turske vlasti u Srbiji, ali i kao čovek tragične sudbine. Za kratkog života bio je dva puta vladar Srbije, a pored ostalog i veliki dobrotvor Manastira Rakovica. Njegova prva vladavina završila se zbacivanjem 1842, a druga je okončana njegovim ubistvom.

Rođen 1823. kao najmlađe dete kneza Miloša i knjeginje Ljubice, Mihailo  je bio knez Srbije od 1839-1842. i od 1860-1868. godine. Osim Mihaila, knjaz Miloš i Ljubica imali su još Milana, Todora, Mariju, Gabrijelu, Savku (Jelisavetu) i Petriju.

Mihailov stariji brat Milan Prvi Obrenović dobio je presto po pravu nasledstva 1839, ali je bio slabog zdravlja i umro je posle svega mesec dana. Odlukom narodnih starešina na presto je stupio drugi Milošev sin - Mihailo Obrenović. Kako je još bio maloletan, određeno mu je Namesništvo, a Porta je potvrdila njegov izbor kao izabranog vladara, a ne kao naslednog. Veoma mlad i neiskusan, Mihailo se nije najbolje snalazio u složenim unutrašnjim i međunarodnim prilikama. Svrgnut je 1842. godine u buni koju je predvodio jedan od najistaknutijih ustavobraniteljskih prvaka, Toma Vučić-Perišić. Za novog kneza izabran je Aleksandar Karađorđević.

Tridesete godine prošlog veka karakteristične su po osnivanju organizacija za sport i telesno vaspitanje u većini beogradskih naselja, pa tako i u Rakovici. U njoj je osnovano više sportskih klubova i sokolsko društvo, a posebno popularan bio je fudbal. Predratna Rakovica imala je tri fudbalska kluba – stari, seoski, fudbalski klub „Kneževac“, zatim fudbalski klub „Košutnjak“ koji je ugašen posle drugog svetskog rata ali je iz njega ponikao proslavljeni as „Crvene zvezde“ Rajko Mitić, i na kraju fudbalski klub „Rakovica“, koji je osnovan 1937. godine.

U početku ovaj klub nije bio ni u kakvoj vezi sa Industrijom motora „Rakovica“, ali je pod njeno okrilje ušao pedesetih godina, od kada važi za „fabrički“ klub. Prvu zvaničnu utakmicu FK „Rakovica“ odigrao je protiv „Kneževca“, 1940. godine. Utakmica je završena rezultatom 2:2, a odigrana je na starom rakovičkom igralištu na mestu današnje stambene kolonije 21. maj, u Maričkoj ulici.

Današnje gradsko naselje Rakovica počinje da se formira krajem 19. i početkom 20. veka, zahvaljujući izgradnji železničke pruge kroz Srbiju. Po završetku pruge 1884. godine, podignuta je provizorna vozna postaja u Topčiderskoj dolini, odnosno mala železnička stanice koja dobija službeni naziv “Rakovica”. Otada Rakovica postaje zbirno ime za niz lokacija i geografskih odrednica u dolini reke Topčiderke. Reč je o mestima čija imena, kao što su Muminovac, Krečane, Rujice, Vodice, Miljakovac i druga, postoje još iz turskog doba.