Između dva svetska rata postojala su tri „izvora“ naseljavanja Rakovice. Prvi su činili pojedinci i imućnije porodice koje su u Rakovicu stizale iz Beograda i drugih delova Srbije, pre svega iz jugoistočnih krajeva oko Zaječara, Knjaževca i Pirota, zatim iz Makedonije, ali i iz okolnih sela – Barajeva, Ripnja, Žarkova...Oni podižu vile i porodične kuće na prostranim imanjima, a većina njih su pripadnici više srednje klase – trgovci, visoki državni činovnici, advokati, viši oficiri, lekari, glumci, pa čak i ministri. Tridesetih godina dolazi i veći broj zanatlija, preduzimača, kafedžija, pekara i mesara.

Drugu socijalnu kategoriju međuratnih stanovnika Rakovice čine službenici Državne železnice. Već početkom dvadesetih godina prošlog veka Direkcija železnica u Ministarstvu saobraćaja pokreće izgradnju železničke kolonije u Košutnjaku u dolini Lisičijeg potoka. Tokom 1924. godine urađen je urbanistički plan, a potom počinje gradnja individualnih kuća koja traje sve do 1941, kada je prekida rat. Naselje je između dva rata poznato kao Železnička kolonija, a danas se obično naziva Stari Košutnjak.

Već sredinom 20-tih godina minulog veka Košutnjak je lepo naselje kaldrmisanih ulica, sa pretežno prizemnim i jednospratnim kućama sa baštama. Nešto kasnije, takođe na inicijativu Ministarstva saobraćaja, i u Staroj Rakovici počinju da niču kuće za službenike železnice, koji su besplatno dobili planove gradnje i povoljne kredite. Od 1927. godine podiže se niz porodičnih kuća osoblja železnice, duž desne strane pruge Beograd – Niš, u ulicama Viševačka, Vrbnička i Ribarčeva.

Vlasnici kuća u Železničkoj koloniji u Košutnjaku uglavnom su bili pripadnici srednjeg i višeg sloja železničkog osoblja, savetnici, inženjeri i slično, a ređe vozovođe, kondukteri i skretničari. Veliki broj ulica dobio je ime po značajnim ličnostima iz istorije srpske železnice, a centralna ulica i danas nosi ime Pere Velimirovića.

I treće naselje današnje opštine Rakovica, na Miljakovcu, niklo je kao rezultat stambene inicijative Direkcije železnica. Sredinom 30-tih godina prošlog veka na pruzi Beograd – Požarevac izgrađena je manja vozna postaja „Miljakovac“, nakon čega je intenzivirana izgradnja istoimenog naselja. Miljakovac je bio naselje lepih, tipskih, uglavnom prizemnih kuća, koje se od Požarevačke pruge uspinju u brdo, zalazeći u Manastirsku (Miljakovačku) šumu. Miljakovac je još tada smatran sastavnim delom naselja Rakovica.

Treći i najmalobrojniji socijalni segment međuratnog stanovništva Rakovice čine radnici Industrije aeroplanskih motora, kasnije Industrija motora Rakovica, i drugih manjih fabika koje su u Rakovici osnovane od druge polovine 20-ih godina prošlog veka.

Iz ovih podataka, suprotno uvreženom mišljenju, vidljivo je da nastanak naselja u Rakovici nije isključivo vezan za razvoj rakovičkog industrijskog basena. On je presudno uticao na formiranje novih naselja, i na izmenu izgleda starih naselja Rakovice, tek posle drugog svetskog rata, posebno od sredine četrdesetih do kraja sedamdesetih godina prošlog veka.